All About... Mommy Alone Time

Luiers verschonen, flesjes geven, badderen, prikjes, sprongetjes, vervroegde peuterperikelen... Finn & Luuk zijn nu bijna vijf maanden oud, Mats ruim 20 maanden en soms had (uhm heb) ik het idee dat ik alleen maar met baby's bezig ben... 

Ik kan alle winkels in Velserbroek ondertussen dromen, maar wat er daarbuiten gebeurt lijkt me soms totaal te ontgaan. En toen kwam via Instagram de vraag of er eens een blog mocht komen over "Mommy Alone Time". Dat heeft me aan het denken gezet...

Ik dacht dat ik er onwijs slecht in was: Mommy Alone Time en ik denk ook nog steeds dat er heel veel mensen beter zijn in dit onderdeel van moederschap dan ik, maar ik ben er ondertussen wel achter dat ook ik af en toe best wat Mommy Alone Time pak.

Hobby's...

Sinds een aantal jaar speel ik mee bij Musicalvereniging Unidos waarbij we iedere dinsdagavond repeteren, een jaar lang, tot onze voorstelling in februari in Stadsschouwburg Velsen. We repeteren nu voor de musical Footloose, de zesde productie waaraan ik meedoe. Ik geniet er nog steeds heel erg van, al merk ik wel dat er het één en ander veranderd met de komst van kinderen...

Normaal kon ik iedere dinsdag zonder zorgen repeteren, als er extra repetities waren was ik er en als er wat gedaan moest worden was ik de eerste die mijn hand op stak. Sinds Mats er is betekende het meer plannen en regelen. Eerder beginnen met repeteren en extra repetities betekende kijken of Peter (op tijd) thuis was, of hulp regelen (wat ik liever niet doe). Spontaan ja zeggen op alles moest ik ook meer mee opletten, want voor je het weet doe je eigenlijk veel te veel...

Sinds Finn & Luuk er zijn is dit alleen nog maar heftiger geworden. De repetities beginnen om 19:30, dat betekent eigenlijk weggaan rond bedtijd van de kinderen, maar dat kan ik Peter echt niet aandoen (lees: spitsuur!). Nu leg ik iedere dinsdag samen met Peter de mannen op bed en ben ik heel trots als ik het haal om er om 19:30 te zijn, maar dat is sinds de komst van Finn & Luuk nog maar weinig gelukt ;). Eerder repeteren zit er vaak niet in en extra repetities vergen een berg planning, maar hé ik doe het wel!

En dan is er nog het repetitieweekend... 1x per jaar gaan we met de hele groep naar Someren om een heel weekend lang te repeteren (ok en een "avondprogramma"). Vorig weekend (11-13 jan) was het weer zo ver en dat betekende dit keer: Mats een nachtje logeren bij m'n schoonouders, Finn & Luuk voor het eerst uit logeren bij mijn vader en zijn vriendin, koffers pakken x4 (Mats, Finn, Luuk & mijn eigen) en diverse "je kunt dit echt, je bent een topper" sessies met mijn lieve man ;) maar het is gelukt dankzij al deze lieve mensen! Mommy Alone Time in het kwadraat!

---

Werken

Iedere woensdag en vrijdag breng ik Mats, Finn & Luuk naar het kinderdagverblijf, Mats sinds augustus 2017 en Finn & Luuk sinds januari dit jaar. De woensdagen en vrijdagen zijn de drukste dagen voor mijn eigen bedrijf (daarover meer in een volgende blog), vandaar dat de mannen deze dagen naar de opvang gaan. Nou hoor ik je denken, wat heeft dit met Mommy Alone Time te maken?

De woensdagen en de vrijdagen ben ik zonder mijn Kids, dus Mommy Alone, maar ben ik natuurlijk aan het werk... Maar het komt ook best wel eens een woensdag of vrijdag voor dat ik geen Kinderfeestje organiseer en dat ik stiekem even met de benen omhoog zit op de bank en series terugkijk via Videoland... Of dat ik ga lunchen met vriendinnen... Of dat ik, voor het eerst sinds jaren, weer eens voor mezelf ga shoppen... Het zijn schaarse momenten, maar ook op mijn werkdagen heb ik af en toe best wat Mommy Alone Time.

Schuldgevoel

Wat maakt nou dat ik denk dat ik slechter ben in dit onderdeel van moederschap dan andere moeders?

Ik denk het feit dat ik me con-ti-nue schuldig voel... Als ik mijn kinderen op woensdag en vrijdag naar de opvang breng voel ik me schuldig. Ik ververs zeker 10x per dag de "OuderApp" van Partou om te kijken of er al een berichtje is geplaatst over één van de kinderen en als ik niet meteen heb kunnen reageren als er dan daadwerkelijk een berichtje staat denk ik meteen: "Wat zullen die juffen wel niet denken, dat ik niet om m'n kinderen geef?!". 

En als ik op dinsdagavond bij de musical ben en ik hoor achteraf dat één van de kids de hele avond verdriet heeft gehad, dan weet ik dat ze bij papa in goede handen zijn, maar toch voel ik me schuldig dat ik er niet was...

Of als Mats uit logeren gaat naar opa & oma (om wat voor reden dan ook), dan voel ik me schuldig... Ondanks dat ik weet dat hij het daar super leuk heeft en dat ik het zelf vroeger geweldig vond om bij mijn oma te mogen logeren...

Of...

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik denk dat mijn punt duidelijk is. Ik voel me continue schuldig als ik er niet zelf voor mijn kinderen kan zijn, om nog maar niet te spreken over alle zorgen die erbij komen als je eenmaal kinderen hebt.

Conclusie? Ja, ik heb best wel wat Mommy Alone Time. Nee, ik benut deze Mommy Alone Time niet voldoende, omdat ik me steeds maar schuldig voel en zorgen maak... 

Herkent iemand dit? En iemand tips om hier beter in te worden? Dan schrijf ik hopelijk over een tijdje een blog over Mommy Alone Time waarin ik wél kan vertellen dat ik optimaal geniet van deze momenten!

Veel liefs,

Nadeche